KLETSARTIKEL | Het leven lijkt op zijn kop te staan en hoe ga ik daar mee om?

Het Coronavirus, we kunnen er niet meer onder uit. Je zet je tv aan, of je radio of je opent je social media kanalen en je hoort of leest weer wat over de update van het virus. Je hoort hoeveel mensen er vandaag besmet zijn geraakt, of nog erger, zijn overleden.. Voor heel veel mensen gaat het leven door zoals nooit van te voren. Zoals voor mensen met een vitaal beroep, zoals verpleegkundigen, winkelpersoneel, maar ook ik moet door, want ook ik val onder de zogeheten categorie vitaal beroep, ik ben namelijk buschauffeusse in het openbaar vervoer. Maar wat betekenen deze tijden voor mij en hoe ga ik er als persoon mee om. Vandaag vertel ik je het in dit artikel.
Hierboven zie je een foto die ik tijdens mijn dienst maakte, een gelede (harmonica)bus voor de tunnel bij Wildlands Emmen. Hier was ik onderweg naar het NS Station in Emmen en zag al vanuit mijn ritje vanaf Klazienaveen (mijn favoriete lijn 12) dat er rond de klok van 20.00 uur overal laserlichten waren aangezet. Gelijk had ik al door dat het in het teken zal staan van Corona – alsof we elkaar een hart onder de riem moeten steken – en positief moeten denken en er altijd licht in de duisternis is. Wat een zweverige gedachte weer, maar het deed wel wat met me. Toen ik op deze uitgestorven zondagavond richting de tunnel reed van Emmen waren ook bovenop de tunnel lasers te zien. Mijn ultieme kans om hier een foto van te maken. Een vitaal beroep uitgebeeld bij het licht van de laser, de laser die dus ook echt voor de vitale beroepen bleek aan gezet. Als waardering dat iedereen met een vitaal beroep tóch doorwerkt in deze gekke tijden. In deze periode heeft iedereen te maken met maatregelen om verspreiding van het virus zo goed mogelijk te beperken. Voor iedereen geldt natuurlijk al de welbekende ‘anderhalve meter afstand’ regel. Voor ons in de bus geldt dat dus ook en dit houdt dus in dat je niet via de voordeur kunt instappen. Alles moet nu via de achterdeur en het betekend in deze periode ook dat je óók moet inchecken net zoals normaal. Veel mensen denken dat de bus nu ineens gratis is omdat je niet voorin kunt instappen, maar zo werkt het niet. Bovendien is dit ook asociaal en hoor je elkaar juist te steunen in moeilijke tijden, dus betaal gewoon je rit. Het handigste is natuurlijk om dit met je ov-chipkaart te doen. Je kunt eventueel ook een anonieme chipkaart aanschaffen of je buskaartje online kopen bij de vervoerder van jouw bus. Als je met mij mee zal rijden dan kun je dat op de site doen van Qbuzz.

Wat ik het meest vreemd vind aan deze periode is dat er minder contact is met de passagiers. Dit werd in de jaren helaas al minder, vooral omdat iedereen tegenwoordig oortjes in heeft met muziek, hierdoor groet niet iedereen meer, wat ik best jammer vind, want ik ben iemand die altijd vrolijk is en de mensen groet die met mij mee willen. Ook een praatje maken is er nu niet meer bij dus de ritten zijn nu een stuk rustiger en stiller.

Omdat de scholen ook dicht zijn en mensen van kantoorbanen thuis moeten werken is het natuurlijk een stuk rustiger in de bus. Helaas zijn hierdoor ook superveel uitzendkrachten – tijdelijk – ontslagen omdat er geen werk voor ze is op dit moment. Ik en mijn vriend (hij is óók buschauffeur) mogen onze handen dichtknijpen dat we onze baan nog hebben. Dit had heel anders kunnen zijn. Natuurlijk ben ik dankbaar voor dat wij er nog zijn, maar ik vind het echt verschrikkelijk voor alle uitzendkrachten die nu thuis zitten. Dit gun je gewoon niemand. Plus dat ik weet dat de uitzendkrachten ook echt een hart voor het vak hebben, dus zij zitten echt met veel tegenzin thuis. Ik hoop alleen al voor hen dat alles weer normaal wordt.

WAT VOOR INVLOED HEEFT HET OP MIJN PRIVÉLEVEN?
Ik denk dat dit ook voor veel andere mensen geldt. Het voelt alsof het leven en de wereld stilstaat, alsof het op pauze staat of zo.. Heel veel zaken zijn gesloten, veel kledingzaken, kappers, schoonheidsspecialiste, fysiotherapeuten zijn alleen open voor noodgevallen en de hele horecasector ligt helemaal op zijn gat. Ook alle evenementen zijn tot september al grotendeels gecancelled. Alle festivals gaan niet meer door, koningsdag en bevrijdingsdag worden niet gevierd zoals we dit gewend zijn. Ik vind het allemaal echt superjammer. Begin maart had ik een aantal hele leuke beauty-persevents staan waar ik echt enorm naar toe leefde, maar ook deze werden al snel afgezegd. Ondanks dat je weet dat het voor de situatie beter is, is het toch enorm jammer.

Wat voor mij ook een beetje een issue is, is dat het sporten nu niet door kan gaan in de sportschool, want deze is natuurlijk óók gesloten. Vanaf December was ik zeer fanatiek aan de slag gegaan om wat kilootjes en vooral centimeters kwijt te raken van de zwangerschap. Vooral ook met mijn beroep, dat is gewoon ‘gevaarlijk’ voor het lichaam als je gevoelig bent om snel en veel aan te komen, zoals ik. Nu moet ik thuis sporten en daar heb ik echt een stuk meer discipline voor nodig dan wanneer ik in de gym sta. Het geluk dat wij hebben is dat wij zelf voorzien zijn van gewichten en sportattributen, dus we kunnen tenminste nog iets doen thuis. Dus daarmee kunnen wij onze handen dichtknijpen.

Gelukkig heb ik zelf geen vakantie geboekt, maar ook dit is allemaal afgelast. Ik vind het vooruitzicht ook maar onzeker om het maar zo te zeggen. Ik ga me nergens meer op verheugen want de kans dat iets doorgaat is echt nihil. Je zult natuurlijk begrijpen dat ik ook niks ga plannen of reserveren voor dit jaar. Zelf heb ik een mening dat ik dit jaar -2020- al totaal gecancelled vindt.. 2020 is een bijzonder jaartal, maar het jaar is nu al uiterst bijzonder. Wie had dit ooit aan zien komen, toch niemand?

Wat ik het allermoeilijkste aan deze situatie vind is dat ik momenteel niet naar mijn oma kan / mag. Zij valt met haar leeftijd in de tachtig natuurlijk in de zogeheten risicogroep. Aangezien ik met mijn beroep toch nog voldoende mensen zie en ik niet weet of zij het virus misschien bij zich dragen, weet ik ook niet of ik het virus stilletjes bij mij draag zonder het te weten. Want je hoeft niet eens ziek te worden terwijl je het virus toch bij je kunt hebben. Zelf ben ik nooit ziek dus misschien ben ik zelf niet vatbaar om het te krijgen, maar misschien kan ik het wel doorgeven, mocht ik het bij mij hebben. En voor mijn oma is dit denk ik een fatale afloop, en hier wil ik persoonlijk liever niet aan denken. Ik zal mezelf het nooit vergeven als ik de boosdoener zal zijn.
Dus zolang als het virus nog gaande is, houd ik het met mijn oma bij een belletje. Het is helaas niet anders, ondanks dat ze ons en de rest van de familie natuurlijk mist. Gelukkig is zij zelf er goed kalm onder en is ze zelf nog goed fit! Ze mag van ons ook niet naar de winkel toe, dit doet een tante – die dit normaal gesproken ook doet – voor mijn oma.

Zelf hoop ik dat het virus snel de kop ingedrukt wordt en we weer ‘naar buiten’ kunnen. Als ik vrij ben dan zorg ik er ook voor dat ik zoveel mogelijk thuis ben en alleen naar de winkel ga indien er iets nodig is. Meestal gaat mijn vriend alleen naar de winkel en zijn ik en Aaron thuis. Dat willen ze natuurlijk ook liever in de winkel, dat er zo min mogelijk mensen tegelijk in de winkel zijn en indien mogelijk je alleen komt.

Zelf denk ik trouwens wel dat iedereen na dit virus een soort van smetvrees krijgt voor onbekende mensen. Iedereen moet nu natuurlijk rekening houden met die anderhalve meter en ik denk dat dit ook na de Coronacrisis in onze hoofden blijft zitten en we hierdoor wat vies van elkaar worden. Wat wél positief is, is dat mensen hun handen vaker gaan wassen. En ook dat mensen weer gaan nadenken wat er eigenlijk wél is zonder Corona. Dingen die normaal zo vanzelfsprekend waren zijn er nu momenteel niet. Zo had ik dat vorige week nog. De eerste zonnestralen kwamen er door en ik had echt superveel zin om naar een tuincentrum te gaan, maar toen ik goed wakker was besefte ik me ineens; OH SHIT, dat kan helemaal niet, want ja.. Corona..

Gelukkig is er verder bij ons nog niemand ziek geworden door het virus en ik heb ook begrepen dat het virus hier in het noorden van Nederland een stuk minder om zich heen grijpt. Ik denk dat dit komt omdat wij hier niet zoveel mensen op een kluitje hebben wonen en hierdoor beter en makkelijker afstand van elkaar kunnen houden. Natuurlijk heb je er altijd eigenwijze mensen bij die het allemaal maar met een korreltje zout nemen, maar gelukkig houden de meeste mensen zich wel aan de 1,5 meter ruimte. Ook in de bus zie ik dat ze een bank tussen de persoon voor en achter hun vrij laten. Dus dat is mooi!

Ook heb ik nog een leuk nieuwtje en dat is dat er twee mensen van RTV Drenthe met mij zijn mee gereisd om de beleving van een buschauffeur in Drenthe tijdens de Coronacrisis vast te leggen. Ook is er een filmpje opgenomen waar ik aan het woord ben en een klein stukje vertel hoe het werken als buschauffeur is in deze bizarre tijden. Als je benieuwd bent kun je altijd even op – deze link – klikken.

Laten we met z’n allen op elkaar letten en ons goed aan de regels houden zodat het sneller weer voorbij is en we het leven in goede gezondheid weer op kunnen pakken, of zo goed mogelijk althans, want ik denk persoonlijk dat het leven echt veranderd gaat zijn na deze crisis.

Ze zeggen het ook altijd:
Je mist pas iets, als het er niet meer is.
En dat is iets wat de Coronacrisis mij echt laat beseffen..
Wat betekend deze hele situatie voor jou?
Heeft het veel impact op jou of jouw levensituatie?

Liefs,
Angela