KLETSARTIKEL | Welkom kleine man, Welkom Aaron

Vandaag is het dan zo ver. Na twee dagen afwezig te zijn geweest, ook mede door medicatie etc. , wil ik even update aan je geven. Op Instagram maakte ik gisteren al bekend dat we op 9 oktober om 2:13 uur ouders zijn geworden van ons prachtige, schattige zoontje Aaron.

Hier zie je mij met mijn -binnen een kwartier klaar look-, want ik moest zo snel mogelijk naar de verloskundigenpraktijk toe omdat ik wat bloed was verloren snachts. Hier nog helemaal nietsvermoedend dat er wat ging gebeuren trouwens.

De verloskundige vertrouwde het niet helemaal omdat ik ook (alweer) hoge bloeddruk had, dus ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis, dit doen ze wel vaker voor controle. De verloskundige zei dat ik er niet onverstandig aan deed om de vluchtkoffer mee te nemen (ook aangezien het feit dat ik de dag er na precies de 39e week zwanger bereikte), dus ook die gelijk in de auto gegooid en naar het ziekenhuis gegaan. Scheelt weer als je nog geen kilometer van de verloskundigenpraktijk woont. De ziekenhuizen die nog bevallingen doen zijn helaas wel beide een half uur rijden vanaf mijn huis, dus heb ook daarom van te voren al besloten dat ik bijvoorbaat al in het ziekenhuis wil zijn met bevallen, want -Stel, er zal iets mis gaan, dan ben ik al in goede handen. Je weet het natuurlijk nooit.-.

Ik het ziekenhuis werd ik aan het ctg-apparaat gelegd, deze registreert de hartslag van de baby, en werd er bloed en urine afgenomen bij mij. Dit doen ze standaard om te controleren op onder andere zwangerschapsvergiftiging, wat wel vaker gebeurd wanneer de moeder een hoge bloeddruk heeft. Dit was bij mij allemaal wel in orde maar omdat ik natuurlijk dichtbij de uitgerekende datum zit hebben ze me tóch even bekeken of ik al al ontsluiting had.. En die had ik dus! Al drie centimeter! Ik was best verbaasd en keek mn vriend aan en zei: what te fuck.. Keeeerel! En dan realiseer je je dat je lichaam de bevalling al is begonnen ondanks dat ik mezelf verder goed voelde. Dus was lichtelijk in shock en had ook weer zoiets van, oké! Misschien zijn we aan het einde van de dag niet meer met zijn tweetjes, maar met zijn drietjes! Ik kon in ieder geval blijven, mijn vriend is nog even naar huis gegaan om wat spullen te halen en de hond uit te laten en later kwam hij weer terug. En ik had een comfortabel shirt aangetrokken en was bezig om me mentaal voor te bereiden. Ik was gespannen, benieuwd en bang tegelijk. Benieuwd naar de baby, maar ook wel bang voor de pijn. De hele middag verliep rustig en ik had nog geen weeën, dus ik zat al aan de wee-opwekkers en had goed toezicht en begeleiding aan de meiden van de verloskundigenafdeling.

Tot 9 uur savonds was het eigenlijk stilte voor de storm. De weeën zetten nog niet door dus begon me wat te vervelen. Dus heb ik nog een makeuppie bij mezelf gedaan om mezelf af te leiden. En ik deed dit staand. Na een paar minuten kwamen de weeën dus op gang en hielden aan. Ik had net mijn look klaar en toen kon ik niet meer op mn benen staan. Helaas had ik niet alleen buikweeën, maar ook in mn rug en benen. En die zijn gemeen pijnlijk! Ook de ontsluiting ging snel en ze verwachtten dat de baby er laat in de avond er zou zijn.

Helaas ging het niet helemaal volgens plan, want de baby lag niet gunstig waardoor hij er via de normale weg niet uit zal kunnen.. Dus het werd een noodzaak, wat betekende dat hij gehaald zal moeten worden via een spoedkeizersnede. Dit vond ik best een klap, maar het was voor de gezondheid van ons beide wel beter.. Omdat de baby niet goed lag kon hij de weeën niet aan en als dit te lang zo door zal gaan had het fataal kunnen aflopen. Op dat moment was ik trouwens blij dat ik al in het ziekenhuis was. Ik had zo’n situatie echt niet thuis willen hebben.. Want nu lag ik binnen een kwartier al op de operatiekamer en daarna ging voor mij het licht even uit.

Een paar uur later werd ik wakker, en de weeën waren weg, dat vond ik trouwens echt een opluchting. Maar de baby was natuurlijk óók weg. Op de kinderafdeling. Dit vond ik wel moeilijk want het moment van dat hij op de borst wordt gelegd na de bevalling heb ik hierdoor dus wel gemist en het doorknippen van de navelstreng.

Het duurde echt eeuwen voor mijn gevoel voordat ik naar mijn vriend, moeder (die was er ook, maar dan op de achtergrond) en baby mocht. Op dat moment voel je je echt heel leeg.. Alleen mijn bloeddruk moest normaal zijn voordat ik de uitslaapkamer uit mocht.

Eindelijk na uren wachten kwamen mijn vriend en moeder binnen. Hier was ik echt zo blij mee.. Weer ‘eigen’ mensen te zien. Dat de baby er niet bij was is natuurlijk begrijpelijk. Mijn vriend had wel een foto gemaakt van ons zoontje dus die duwde hij onder mijn neus, haha! Door de situatie voelde dit heel vreemd, en ook om de foto te zien van de baby. En dan ook nog zelf in een toestand zijn dat je nog half van de wereld bent van de medicijnen en al dat gedoe er om heen.

Pas om half zeven s’ochtends kon ik voor het eerst naar ons zoontje toe. Alles leek zo onwerkelijk! Ik besefte echt niet dat dat ‘van mij’ was. Hij was al veel te knap vond ik. En ondanks alles maakte hij het goed. Daar was ie dan, onze kleine Aaron!

En alsof dat nog niet alles is, al dertig jaar ben ik ook op 9 oktober jarig, en nu ben ik dus niet meer de enige die op die datum jarig is. Aaron besloot om 2:13 ter wereld te komen! Dus vanaf nu zijn we samen jarig! Een beter en duurder verjaardagskado kan ik me in ieder geval niet wensen. <3

Op mijn instagram @ilovebudgetmakeupnl zul je niet heel veel babyspam gaan treffen omdat ik dit account enkel beauty gerelateerd wil houden. Mocht je het leuk vinden om over fashion, interieur en baby te lezen, daarvoor kun je sinds vorige week mij volgen op mijn nieuwe account @ilovebudgetlifestyle, want ik merk dat ik zelf echt behoefte heb om meer dan beauty met – de liefhebbers – te delen en heb gekozen om hiervoor een tweede account aan te maken.

Ga jij mijn nieuwe account volgen?

Liefs,

Angela